Βιολογικά συναισθήματα

Μη με αφήνετε μόνη θα λέω στους κοντινούς μου από εδώ και στο εξής. Γιατί η μοναξιά είτε θα μου κάνει καλό, είτε θα με βυθίσει στο χειροτερο μέρος της ψυχής μου.
Και τα ήρεμα κομμάτια μουσικής που βάζω μου θυμίζουν όμορφες στιγμές. Εκείνες τις στιγμές που λαχταρώ τόσο πολύ να ξαναβρώ και να ζήσω ξανά. Αυτή τη φορά όμως όχι μια οξύ Α όχι με άγχος όχι με δειλία. Με ελεύθερη ψυχή, με ανοιχτά μάτια, ανοιχτόκαρδα και πάλι από την αρχή.

Ξες τι είναι το πρωί να ξυπνάς και να πονάς; Όχι σωματικά. Όχι να είσαι άρρωστος.
Να πονάς όμως. Και να μη βρίσκεις αίτιο, να μη βρίσκεις κάπου να πιαστείς για να εμπνευστείς έστω και λίγο για να σηκωθείς από το κρεβάτι με όρεξη. Να βάψεις τον πιο όμορφο πίνακα.

Όμως όχι μάλλον δεν πάει έτσι. Είμαστε παγιδευμένοι να νιώθουμε, να πονάμε ασταμάτητα μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή, ένας άνθρωπος που θα προέρχεται από τελείως διαφορετικό κόσμο. Θα έχει τελείως διαφορετικές συνήθειες και θα μιλάει πολύ διαφορετικά την ίδια γλώσσα. Κι όμως η χημεία είναι πιο δυνατή από ποτέ και πτι κάνει αυτός ο άνθρωπος ανατινάσσει και από μια σπίθα μέσα σου και σε καθοδηγεί και εσύ αιωνίως βρήκες την έμπνευση σου. Όχι αιωνίως. Όσο θα ζεις. Αυτό σημαίνει αιώνια. Όσο θα ζεις Εσυ. Κι ο άλλος αν πεθάνει, αν χαθεί, Εσυ αιωνίως θα τον θυμάσαι.