«Ένα πέταγμα δρόμος»

Αρχικά θέλω να αποδείξω τον θυμό μου και τη δύναμη μου προς εσένα. Ύστερα όμως το ξανασκέφτομαι. Σκέφτομαι ότι έχω πολύ σημαντικότερα πράγματα να κάνω. Όπως και εγώ έτσι και εσείς θα έπρεπε να νοιάζεστε περισσότερο για τον κόσμο αληθινά, όμως εσείς κρύβεστε. Κρύβεστε πίσω από την οθόνη του κινητού σας, του ταμπλετ σας, μιας οποιαδήποτε οθόνης.
Για το μόνο που νοιάζεστε είναι τα λαικ στο ινσταγγραμ, οι φωτογραφίες που θα βγάλετε για να δείξετε στον κόσμο που πήγατε και τι κάνατε το προηγούμενο βράδυ.
Ειλικρινά κανεις δε νοιάστηκε. Η καλύτερα οι περισσότεροι νοιάζονται και αυτό είναι που με λυπεί πλήρως σήμερα. Σήμερα που ο κόσμος είναι πιο κοντά από ποτέ και μπορείς να βρεθείς στην αγκαλια ενός αγαπημένου προσώπου με ένα πέταγμα. «Θα πεταχτώ απέναντι, στην Αγγλία, Γερμανία , Αμερική». Αφού δίπλα είναι. Ένα πέταγμα δρόμος.

Κι όμως αντί να κάνουν τα αδύνατα δυνατά οι περισσότεροι μένουν πίσω από την οθόνη τους και παραμιλούν και δε μιλούν και σταματούν να εκφράζονται και να επικοινωνούν.
Κοινωνία χωρίς επικοινωνία δε γίνεται να το ξέρεις και Εσυ μικρέ μου η μικρή μου φίλη.
Καλύτερα να βγεις έξω να φωνάξεις να τρέξεις παρά να μείνεις μέσα βουβός αφήνοντας την οθόνη να μιλάει για εσένα.

Ο κόσμος έχει έρθει τόσο κοντά κι όμως τόσο μακριά. Αντί να στείλεις ένα μήνυμα στο αγαπημένο σου πρόσωπο κάνε υπομονή γιατί τη στιγμή που θα το δεις από κοντά θα είναι 10 φορές πιο γλυκιά και ποθητή από τον ψεύτικο και αμυδρό ενθουσιασμό του ενός λεπτού, του ενός μηνύματος.

Αυτά έχω να πω για σήμερα και δε τα λέω από κακία. Απλός παρατηρητής είμαι και εγώ μέσα στο πλήθος.