Είμαι ασημένιος και ακριβής.
Δεν έχω προκαταλείψεις.
Ότι κι αν δω το καταπίνω αυτομάτως,
Ακριβώς όπως είναι,
Αθάμπωτο από αγάπη ή απαρέσκεια.
Δεν είμαι σκληρός μόνο ειλικρινής.
Το μάτι ενός μικρού θεού, τετραγωνισμένο.
-Συλβια Πλαθ
Και με αυτήν ως αφορμή, την τραγικότατη αυτή μορφή, θα γράψω και εγώ σήμερα κάτι σου-ρεαλιστικό.
Μεγαλώνοντας μαθαίνω, μαθαίνω να επιβιώνω αν όχι να ζω. Και ζώντας κατασπαρράζομαι από αρσενικά και θηλυκά όντα γύρω μου. Γιατί περνώντας χρόνο με μια ψυχή, ταυτόχρονα δίνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου σε αυτόν ή αυτήν. Κυρίως αυτόν. Κυρίως αυτήν.
Και το Βαλς του Σοστακοβιτς παίζει τώρα, και εγώ ξέρω ότι με έχουν κοροΪδέψει εξίσου στη ζωή (δηλαδή όσο τους έχω κοροΪδέψει και εγώ) και σήμερα σκέφτομαι ότι έχω να γνωρίσω πολλά ζεύγη ματιών στην μετέπειτα ζωή μου.
Αρκεί να μην είναι σα τα δικά σου.
Η μάλλον όχι. Ελπίζω να είναι. Για ευνόητους λόγους.
No comments:
Post a Comment