yours truly, its the deja vu

Every song was written for a reason. That's because someone had to say something to the person next to. Songs express feelings. They can be angry feelings, stoned feelings, love feelings, 'i care about you' feelings and the list goes on an on. It's a way of someone's saying i love you or I miss you. When our communication is poor then, I'll have a list of songs with which i will be trying to say to you I miss you, I am sorry, I was stupid, you were amazing, what we had, we never gave it the right chance.
Those songs of long lost words, I would be sending them to you every single day for a week, a month, a year, until I saw you again. But no. The truth is that he had our chance. Songs were sang while we were together. But that wasn't enough. Words are words. They are not enough if you can't hold what's yours inside your hands, your heart.
That I'm living now is a deja vu. I've already been here two times. Two painful times. Once with a blue eyed boy, once with a drummer. Now, it's the same pain running through my veins and my heart. I gotta say that this sucks. This endless deprivation I keep on having is the worst part of having lost someone. And this year was full of losses. Of all those long lost loves, kisses, I choose to not have to think about you or them again. You are not a part of my life anymore. Life keeps on moving and I have the choice to chase whats mine because I want to. You didn't do that with me then I accept that. But next time you see me, lets say I won't be the same me. I will not be yours.I choose to move on. To move past you. Move into the oblivion of life.
yours truly 

I'll be seeing you...

A love so big, so tender, so huge and open that is always there. It is there for you. You feel it in your heart, in your brain. You feel it when it comes to choosing. Its is not the right choice and you know it. It is not what your parents told you to do. But it was their mistake too. Long time ago they did the same mistake. They fell in love. Little rebels that thought they could catch the wind, they could tame fire and they could fly without any wings. Cause this is love. Not being able to feel your heart from breaking into a million pieces when you're heartbroken. When you can't be with the one your heart chose, but your mind knew it wasn't right.

Love is lack of sleep, or it is too much sleep. It's denial. It's ignoring everyone and everything in the light of day and night. It is like being barefoot when your parents told you to wear your slippers. 

It is so painful when you're feeling it. And when you're not you feel completely empty. Completely lost. It's like you don't know yourself when you're not under the rain with your other half. You're meant to be half. 

A love so big, so tender, so painful, so giving,so open, so warm. Dramatic till the end. Huge till the end. Until you see again that one person again. Until you be together again, or until you choose a different path in life, either way it is going to hurt. It is going to burn real bad. It is going to destroy you and feel you up with those beautiful and priceless emotions. Love can do that. 

A love so big, so tender, so huge and open that is always there. It is there for you. 

to know me- Self knowledge

What if you could see your soul?
What would you see?
Would you see the reflection of your mind's ideas of it, or would you really see what's in there?

We sometimes tend to make an image of ourselves. A very better image of who we really are. At last, our character is nothing compared to what we have imagined it would be.
Realisation of our true ego is better than imagining. To create the best of us, to create the best of you, you first and foremost need to get to know the true you.
Be better after knowing the parts of yourself that have to be improved.
Self knowledge is a powerful virtue. Acquire it. Make it yours. 

Goodbye summer, goodbye to you as well

And as I watched almost by myself summer departing, letting me with cloudy skies, the cool summer breeze that turned to cold autumn-like wind, I turned around and realised how many people have stayed, how many have left this town, this country, this world...

2018 was the year of big changes and big realisations. Being an adult changes you psychologically ,because of the many responsibilities you ought to have as a grown up. But still, here I am. Still living with my parents in their house, them still taking care of me, still being their little girl-their little innocent angel-but I'm not... 

Like everybody else I've moved on with my life, or at least I tried to (changed my routine, changed the way I talk, changed my hair, my appearance, my style, the way I move around space, I calmed down and I tried to relax my cells into moving slower, with patience).

My everyday life is so much different now that certain people are gone and will continue to leave. Life is a constant scene of moving changing actors-literally I see people as performers from now on with so much falseness going around-, lights upon stage that are constantly turned onto yourself (whatever that self might be-you,me,them,us...-), clothes going from short to long to nothing and then you press pause. Take your house keys, a deep breath in and you go for a walk, a run. Trying to unleash those hormones of happiness (endorphins they are called). And then you run.. you run until you stop. Run until all those thoughts disappear. Run until you stop. 

История (a story)

The beautiful sound of leafs as the wind hits them softly, the colours of green, purple, light grey, dark and light brown and the colour of my skin blending in. A touch of musical sound in the air and the buzzing of some bees looking for flowers. Myself feeling the cold grey ground in my front yard. The feeling of cool pink juice with a couple of ice cubes inside a big tall glass. Feeling like myself inside my natural habitat. An idea of how strong and powerful life can be. Of how intense the present is when you take this moment to yourself.
I seemed to have forgotten how it is to feel good, real good with just yourself. Focusing on the now and on the future. Planing your day and making it your own. Observing the small things that are making you feel overflowed with happiness.
So as content as I am in this current moment of time  I want to tell you a small story.
Here we go.
I was a girl, always so innocent and happy when I was little. I went to school and this place destroyed me. It damaged my feelings my creativity as I was growing up. At that moment I didn't realise how lost I was and how situations are going to affect my life in the years to come. People at school weren't all kind. Some of them were affectionate enough but it wasn't enough. I want to create a small society of innocent and kind feelings. I know this might be a dreamy world but I'll try. For me and the people around me that deserve the best treatment and my lover, my kids, my future family. Continuing living on I was bullied, I was tossed to the side, I was made to feel bad about my body, myself, my feelings and the way I see this world. My creativity was tossed to the underground world and my heart broke thousands of time into a million pieces. I am not holding a grudge but those memories are awful.
Feelings caused by lack of constructive communication. No one was telling me things about life, about my body, about my mind, about the world. I had to learn everything from scratch by heart for the years to come. I had to learn to live the good life by myself and this costed me valuable time. Time I'll never regain ever again. Precious time.
High school was even worse. But that time I grew up and I realised I had to do everything on my own. I had to create the world I want to live in. So I took a deep breath. I took loads of them. And I tried to get deep into artistic projects. Painting my feelings out, expressing my mind over music over words and on people, on walls, on paper. I created powerful pieces of Art. I created myself the way I wanted and I still am. I am moulding my body and mind into this almost perfect piece of endless art in order to express all those ideas outside this brain full of energy.
Every day as long as I can remember in high school I would draw another piece of thought outside my mind, into a paper into a person. Some where jealous, some where admiring what I was doing, most of them were ignorant. But I managed.
As studying became harder and I had to focus on my exams to come I fell in love. Firstly with a long haired boy with deep blue eyes, afterwards with a drummer and then with a soul close to what I am. Three times of pain and disturbed feelings. But I managed as well. I accepted the feelings and outgrew them. I turned the pain and  the anger into flowers in a piece of paper. I started running and running and watched my body change. I tried to forget those 2 and keep going with the third. Still am. Finishing exams was hard as well but I tried to meet as many people as I could, I tried to dream as much as I can for the future to come. I gave everything i owned inside and out to those two and some more and I watched as my soul divided into pieces of self that were extracted from me and given to them. Lost pieces. Thank God I am still young and I can grow new ones. Or else I wouldn't survive. The last sex was painful, not physically but emotionally. I betrayed every piece of myself and regretted every moment of my life I wasted on that action. I was sick, I was in pain, I was sad.
But then this moment came. This moment of loneliness accompanied with a cigarette, this pink juice, the wind, the bees, the grey ground stones of my frond yard, the music in the air and for once after a long time I felt better. I feel better and I am starting to feel like myself again. Like a new self. A better one, a stronger one. A somebody somehow wiser, improved, once again observant of the beautiful world that hugs me every time I look around.

Soul explosion

I’m imagining myself exploding. Me scattered into a million billion pieces. Small pieces of myself that every person I’ve met and will, will behold. Small pieces of flesh and soul that people take away from me every time I open up. Little pieces with cracks on them cause I ain’t a perfect person. A sinner, that’s who I am. And my scattered pieces, I hope they’ll do you good to all of you people that dared to take one with you.

The one regret in life

Summer is full of surprises. Full of mystery. And a bunch of adventures await out there for you to take over. Explore places, find yourself in the most uncommon places with the weirdest people. Trying your luck with food, art. Travel and unlock the hidden mysteries of an island. Be free by being naked on a beach and explore your sexuality. 
Well sometimes its more than that. It is about having your eyes and ears open for what you really want, and finally take it. Be the master of your own mind and body and quit temptations. Be free by being in love with one person. Be content by letting yourself fall into someone else's arms for the first time in your life. 
Social media and the world nowadays is all about finding yourself by being alone. Friendship is the one and only value worth fighting for. Well, let me agree to disagree. 
Summer may be the first beginning of a young soul and the gate to self exploration and of course all the wilderness but..
Don't let yourself to regret meeting again that one lovely soul you met at the most bluest sea... The one soul that has the loveliest green-grey eyes. 
Don't regret for not settling for one moment. 

NOstalgia

Something about the old days. I can't say they were good, so no good old days. But I can say this:
I was in love back then. A drummer, a heartbeat, a very short period of time of many heartbeats, loads of texting, smiling, teasing, laughing. Music, my ears were full of music, melodic, stoner mostly, good and bad quality, i deeply didn't care because it was his music, our music. Not anymore but its ok. Our 'ours' is no more, my mind goes back to those days and feels still the same feelings, the same aches, the odd wild looks we shared-maybe I am exaggerating now but it's still ok for me to do that-.
I was in love, I still am in this moment in my dreams. This is why I love my dreams, becaue I can be anything. I can be in love. 

mirror mirror on the world

Αντανακλάσεις. Βρίσκονται παντού. Αντικατοπτρίζουν ίσως την πραγματικότητα. Ρεαλισμό. Το κοινώς αποδεκτό και γνωστό. Ίσως όχι αποδεκτό αρχικά ή εν τέλει, αλλά ξέρετε για τι πράγμα μιλάω. Αντανακλάσεις. Εικόνες, ήχοι που πέφτουν σε μια επιφάνεια και επανέρχονται με την ίδια συχνότητα στα μάτια μας, στα αυτιά μας. Τώρα θα απορρήσει κανείς πως μπορώ να τα λέω όλα αυτά. Δεν είμαι φυσικός, είμαι όμως μια πολύ καλή παρατηρητής. Και αυτό που βλέπω είναι η αλήθεια. Ή τουλάχιστον έτσι μου είπαν. Εσύ και εγώ δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά μια αντανάκλαση του φωτός. 

Και πηγαίνουμε προχωράμε, συνεχίζουμε. Ταλαντωνόμαστε μέσα στις συχνότητες του κόσμου όπως μας δίδαξαν οι γονείς, οι δάσκαλοι, ο ίδιος μας ο εαυτός. 

Η ευτυχία όμως δεν είναι εδώ. Είναι εκεί πέρα, εκεί έξω.Είναι το ειπωμένο αδύνατο και το πεταμένο αύριο ενός δηλωμένου πανεπιστημιούχου. Είναι η ευκαιρία, της ευκαιρίας που πέρασε, έκατσε, έφυγε.

Και εσύ τώρα με όσα διάβασες φύγε, και κυνήγησε το αδύνατο.

Κορμί που ξανάνιωσε

Ο παράξενος άνθρωπος υποκύπτει στην παρουσία μιας ευγενικής και αιθέριας ψυχής. Ότι παραξενιά και να έχει, ότι κουσούρι και να κουβαλά η ψυχή του παραλείπεται, παραγκωνίζεται και εμφανίζεται έκπληκτα η δεκτικότητα, η απαλλοτρίωση και η επανένωση του εαυτού του με την αγάπη, τον ερωτισμό. Όλα αυτά, με την εμφάνιση της αιθέριας ύπαρξης. Της τρέλας του νεανικού ιδεώδους, και της προσπάθειας προβολής ενός κομματιού του εγώ που πολλές φορές χάνεται πίσω από την κούραση, την αιώνια κούραση που επιβάλλει το αλλοτριωμένο σήμερα και η βαρετή ύπαρξη της έννοιας της δουλείας, της δουλειάς.

Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν αφήνεται στα νεανικά και γεμάτα ένταση και πάθος χέρια που κάνουν το κορμί να ξανανιώνει, να ξανά εμπνέεται, να ξαναζεί πιο δυνατά από ποτέ. Να υπάρχει πιο δυναμικά από ποτέ έτοιμος για μια νέα αρχή, για τον αέρα της αλλαγής που τόσο καιρό υποτιμούσε. 

-Άννα  

γαλάζια φλόγα

Μια μπλε γαλάζια φλόγα

μορφή στο απέναντι παράθυρο

χιόνι απαλό στο στήθος

τα μαλλιά ξαφνικά βρεγμένα

και η μπλε γαλάζια φλόγα έσβησε

ο καφές έτοιμος...

Ποεμ

Και όχι, τα συναισθηματικά είναι τα επαναστατικά

Και τα κρυφά είναι τα συναρπαστικά.

A quote

I believe in the human interaction with the universe,

something i call luck.
 -Anna

"Once upon a calm night"

Μια νύχτα περασμένη στο ρολόι του χρόνου, βρισκόμουν στην παραλία με μια άλλη χαμένη ψυχή.

Με ρώτησε τι θα ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Εγώ, χωρίς να το πολυσκεφτώ απάντησα: "Θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος".

Τώρα αυτές οι λέξεις με στοιχειώνουν και με ακολουθούν καθημερινά, κι ας μη πέρασε πολύς καιρός από τότε..

Καιρός, χρόνος, σχετικές έννοιες που επινόησε ο άνθρωπος για να γνωρίζει και να υπολογίζει άλλες έννοιες. Εδώ, το μόνο που ξέρω σίγουρα για αυτή την έννοια που ονομάζεται "χρόνος" είναι οτι, πρώτον στα ανθρώπινα μάτια περνάει σα μια αστραπιαία βροντή δίχως να το καταλαβαίνουν. Δεύτερον, πολλές ψυχές αδιαφορούν για τούτο το φαινόμενο (τον χρόνο) χαραμίζοντας έτσι τις ζωές τους σε άσκοπους περιλογισμούς και πράξεις.

Τρίτον σα θεϊκή έννοια δεν υπάρχει. Ένας δημιουργός του σύμπαντος, η ενέργεια, δεν εξαρτάται απο τον χρόνο παρά μόνο το αντίθετο. 

Πώς γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος όμως; Τι σημαίνει η λέξη καλύτερος; 

Ορθό ή μη...

Επομένως, στο ερώτημα "ποια ιστορία πρέπει να διδαχθεί στο σχολείο" η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι "ποιόν κόσμο θέλουμε" και άρα βαθύτατα πολιτική. 

_Από άρθρο του Ηλία Μαδεμλή από την εφημερίδα "Το Βήμα" (18 Μαρτίου 2007) 

Ιστορία και αντικειμενικότητα δεν υπάρχει τελικά;

Ιστοριογράφος αυστηρά κάθετος στην υποκειμενικότητα υπάρχει; 

Θυμάμαι κάποια στιγμή στο γυμνάσιο που κάναμε ένα αρχαίο κείμενο του Πολύβιου, αρχαίου ιστορικού-μπορεί να ήταν και κάποιος σχολιαστής του δε θυμάμαι ακριβώς- το οποίο υποστήριζε οτι ένας ιστοριογράφος και ιστορικός θα πρέπει να αντιμετωπίζει την ιστορία τελείως αντικειμενικά για να προσδώσει στο κοινό του την αλήθεια των γεγονότων και όχι να προπαγανδίσει το κοινό. 

Ένα χρόνο αργότερα ο καθηγητής που δίδασκε τα φιλολογικά στην τάξη άλλαξε και τέθηκε το θέμα της ιστορίας ξανά στην τάξη. Εγώ πίστευα ότι ο ιστορικός πρέπει όντως να είναι απλός παρατηρητής και αναπαραγωγός απλών γεγονότων αλλά ο καθηγητής νευρίασε με αυτήν μου την άποψη. 

Ένας ιστορικός, μου είπε, δεν ήταν και δε θα είναι ποτέ αντικειμενικός με τα λεγόμενά του.

Πάντα θα υπάρχει η νότα του προσωπικού του πιστεύω μέσα στο κείμενό του. 

Ορθό ή μη, η παραπάνω πρόταση ισχύει. 

Oh Sylvia

Είμαι ασημένιος και ακριβής.

Δεν έχω προκαταλείψεις.

Ότι κι αν δω το καταπίνω αυτομάτως,

Ακριβώς όπως είναι,

Αθάμπωτο από αγάπη ή απαρέσκεια.

Δεν είμαι σκληρός μόνο ειλικρινής.

Το μάτι ενός μικρού θεού, τετραγωνισμένο. 

-Συλβια Πλαθ

Και με αυτήν ως αφορμή, την τραγικότατη αυτή μορφή, θα γράψω και εγώ σήμερα κάτι σου-ρεαλιστικό.

Μεγαλώνοντας μαθαίνω, μαθαίνω να επιβιώνω αν όχι να ζω. Και ζώντας κατασπαρράζομαι από αρσενικά και θηλυκά όντα γύρω μου. Γιατί περνώντας χρόνο με μια ψυχή, ταυτόχρονα δίνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου σε αυτόν ή αυτήν. Κυρίως αυτόν. Κυρίως αυτήν. 

Και το Βαλς του Σοστακοβιτς παίζει τώρα, και εγώ ξέρω ότι με έχουν κοροΪδέψει  εξίσου στη ζωή (δηλαδή όσο τους έχω κοροΪδέψει και εγώ) και σήμερα σκέφτομαι ότι έχω να γνωρίσω πολλά ζεύγη ματιών στην μετέπειτα ζωή μου. 

Αρκεί να μην είναι σα τα δικά σου. 

Η μάλλον όχι. Ελπίζω να είναι. Για ευνόητους λόγους. 

Lost cat, Dead cat

Knowledge itself is a tool, a mechanism able to uphold, destroy or raise a person, an ideology.
Knowledge is the reason all those rebellions took place somewhere in history of time.
Knowledge is power, it is the reason for all kinds of things (war, rebellion, truce, life,death) .
The upholder of knowledge is either happy or sad.
Knowledge is the weapon used to conquer life (or not).
If you don't know though ,you will never know the truth so,
Knowledge is not an assumption neither a deduction.
Knowledge is the truth and the light, the path from loneliness to sunrise and freedom.
Knowledge is freedom.

Σκέψεις...

Η αγάπη, η φιλία, όλα αυτά που τόσο ποθείς να συναντήσεις στη ζωή σου νεογέννητη ψυχή είναι όλα αυτά που παίρνουν χρόνο για να δημιουργηθούν. 

Υπομονή λοιπόν γιατί μέχρι να βρεις αυτό που ψάχνεις θα περάσει πολύς καιρός και μαζί με τον καιρό θα αλλάξεις και εσύ νοοτροπία ζωής. Θα γνωρίσεις τα γούστα σου και θα τα δεις να αλλάζουν με τον καιρό. Θα αναγνωρίσεις ψυχές παρόμοιες με τις δικές σου και θα καταλάβεις ότι αυτοί οι άνθρωποι προορίζονται για σένα.

Υπομονή λοιπόν, καλλιέργησε την αρετή αυτή.  

«Ένα πέταγμα δρόμος»

Αρχικά θέλω να αποδείξω τον θυμό μου και τη δύναμη μου προς εσένα. Ύστερα όμως το ξανασκέφτομαι. Σκέφτομαι ότι έχω πολύ σημαντικότερα πράγματα να κάνω. Όπως και εγώ έτσι και εσείς θα έπρεπε να νοιάζεστε περισσότερο για τον κόσμο αληθινά, όμως εσείς κρύβεστε. Κρύβεστε πίσω από την οθόνη του κινητού σας, του ταμπλετ σας, μιας οποιαδήποτε οθόνης.
Για το μόνο που νοιάζεστε είναι τα λαικ στο ινσταγγραμ, οι φωτογραφίες που θα βγάλετε για να δείξετε στον κόσμο που πήγατε και τι κάνατε το προηγούμενο βράδυ.
Ειλικρινά κανεις δε νοιάστηκε. Η καλύτερα οι περισσότεροι νοιάζονται και αυτό είναι που με λυπεί πλήρως σήμερα. Σήμερα που ο κόσμος είναι πιο κοντά από ποτέ και μπορείς να βρεθείς στην αγκαλια ενός αγαπημένου προσώπου με ένα πέταγμα. «Θα πεταχτώ απέναντι, στην Αγγλία, Γερμανία , Αμερική». Αφού δίπλα είναι. Ένα πέταγμα δρόμος.

Κι όμως αντί να κάνουν τα αδύνατα δυνατά οι περισσότεροι μένουν πίσω από την οθόνη τους και παραμιλούν και δε μιλούν και σταματούν να εκφράζονται και να επικοινωνούν.
Κοινωνία χωρίς επικοινωνία δε γίνεται να το ξέρεις και Εσυ μικρέ μου η μικρή μου φίλη.
Καλύτερα να βγεις έξω να φωνάξεις να τρέξεις παρά να μείνεις μέσα βουβός αφήνοντας την οθόνη να μιλάει για εσένα.

Ο κόσμος έχει έρθει τόσο κοντά κι όμως τόσο μακριά. Αντί να στείλεις ένα μήνυμα στο αγαπημένο σου πρόσωπο κάνε υπομονή γιατί τη στιγμή που θα το δεις από κοντά θα είναι 10 φορές πιο γλυκιά και ποθητή από τον ψεύτικο και αμυδρό ενθουσιασμό του ενός λεπτού, του ενός μηνύματος.

Αυτά έχω να πω για σήμερα και δε τα λέω από κακία. Απλός παρατηρητής είμαι και εγώ μέσα στο πλήθος. 

Περί ασπαλαθων

Μου έμαθε ζωή,
Μου δίδαξε πυγμή,
Δεν βιάστηκε ποτέ
Κι όμως..

Κάποιοι άνθρωποι είναι εμπνευστές. Κάποιοι άλλοι όχι. Και αυτά τώρα όλα είναι σχετικά γιατί κάθε φορά το σύστημα ήχου-παρατηρητή αλλάζει.
Οι άνθρωποι πλέον δεν νοιάζονται για την έμπνευση. Δεν νοιάζονται για την ποιότητα μιας συνομιλίας. Αδιαφορούν για τα συναισθήματα, για την ιδιομορφία, κι όμως.
Κι όμως σε μια κοινωνία τόσο προοδευμένη και προοδευτική η κοινωνία έχει ξεμείνει επικοινωνίας.

Ο εργάτης το πρωί πάει στη δουλειά με σκοπό να βγάλει χρήματα να επιβιώσει. Και αν επιβιώνει λίγο, μετά πολύ, μετά ακόμη πιο πολύ θα συνεχίσει να επιβιώνει.
Η επιβίωση δεν είναι ζωή.
Η επιβίωση είναι βάσανο. Μια ψυχοφθόρα κατάσταση που ο άνθρωπος δεν ξεφεύγει εύκολα αν δεν συνειδητοποιήσει ότι μπορεί να ζει και διαφορετικά.

Δεν χρειάζεται να βγάζεις πολλά λεφτά για να είσαι αυτός που είσαι με αυτούς που θέλεις να έχεις κοντά σου. Ίσα ίσα. Οι άνθρωποι οι πραγματικά ευτυχισμένοι προτιμούν να έχουν ελάχιστα υλικά αγαθά και ένα βιβλίο στο χέρι.
Προτιμότερο να είναι και δανεικό γιατί το δανεικό είναι πιο πολύτιμο από το φρεσκοκομμένο και καινούριο και αταξιδευτο.

Καληνύχτα, καλημέρα, καλησπέρα και ξυπνήστε 

Μαγικες έννοιες

Μελετώντας χημεία τα περασμένα δυο βραδιά στνειδητοπιησα ποσό σημαντική είναι ως επιστήμη. Δεν ακυρώνω τις άλλες ή επαινώ τη χημεία, αλλά θαυμάζω τις έννοιες της.

Διαβάζοντας λοιπόν για το άτομο, τα τροχιά κα, τις στοιβάδες τις υπό στοιβάδες και την πιθανότητα, μια έννοια που πολύ λίγοι μπορούν να την καταλάβουν γιατί μάλλον θεωρούν τον εαυτο τους λίγο εγωιστή και ρεαλιστή, έπεσα πάνω σε μια φράση ενός βιβλίου: «και εμείς οι ίδιοι στοιχεία είμαστε, οι εγκέφαλοι μας συντίθενται από στοιχεία, ακόμη και οι απόψεις μας με κάποια έννοια, είναι ιδιότητες των στοιχείων».

Βλέποντας γραμμένα τα στοιχεία στον περιοδικό πίνακα δε μπορώ να φανταστω ότι αυτά βρίσκονται μέσα μου αυτή τη στιγμή. Ότι εγώ, το σωμα μου συντελούμαι από ένα μάτσο άνθρακες και οξυγόνο και φώσφορο και άζωτο.
Κι όμως.
Μαγεία; 

Βιολογικά συναισθήματα

Μη με αφήνετε μόνη θα λέω στους κοντινούς μου από εδώ και στο εξής. Γιατί η μοναξιά είτε θα μου κάνει καλό, είτε θα με βυθίσει στο χειροτερο μέρος της ψυχής μου.
Και τα ήρεμα κομμάτια μουσικής που βάζω μου θυμίζουν όμορφες στιγμές. Εκείνες τις στιγμές που λαχταρώ τόσο πολύ να ξαναβρώ και να ζήσω ξανά. Αυτή τη φορά όμως όχι μια οξύ Α όχι με άγχος όχι με δειλία. Με ελεύθερη ψυχή, με ανοιχτά μάτια, ανοιχτόκαρδα και πάλι από την αρχή.

Ξες τι είναι το πρωί να ξυπνάς και να πονάς; Όχι σωματικά. Όχι να είσαι άρρωστος.
Να πονάς όμως. Και να μη βρίσκεις αίτιο, να μη βρίσκεις κάπου να πιαστείς για να εμπνευστείς έστω και λίγο για να σηκωθείς από το κρεβάτι με όρεξη. Να βάψεις τον πιο όμορφο πίνακα.

Όμως όχι μάλλον δεν πάει έτσι. Είμαστε παγιδευμένοι να νιώθουμε, να πονάμε ασταμάτητα μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή, ένας άνθρωπος που θα προέρχεται από τελείως διαφορετικό κόσμο. Θα έχει τελείως διαφορετικές συνήθειες και θα μιλάει πολύ διαφορετικά την ίδια γλώσσα. Κι όμως η χημεία είναι πιο δυνατή από ποτέ και πτι κάνει αυτός ο άνθρωπος ανατινάσσει και από μια σπίθα μέσα σου και σε καθοδηγεί και εσύ αιωνίως βρήκες την έμπνευση σου. Όχι αιωνίως. Όσο θα ζεις. Αυτό σημαίνει αιώνια. Όσο θα ζεις Εσυ. Κι ο άλλος αν πεθάνει, αν χαθεί, Εσυ αιωνίως θα τον θυμάσαι. 

Για τις 22 Ιανουαρίου 2018

Τα ακόλουθα λόγια, ίσως κείμενα είναι αναμνηστικά συναισθημάτων (τωρινών και παλιότερων) τα οποία έχουν να κάνουν με την χειρότερη ψυχή που υπήρξε.

Πλάκα κάνω. Είναι για τον άνθρωπο που με φώναζε Μαριάννα χωρίς να προφέρει το γ κάπου εκεί στο ρ και στο ι. 

Για τον άνθρωπο που ήταν ίσως από τους πιο δυνατούς της εποχής μου. Που μπορεί να υπέφερε από σωματικές αρρώστιες και τα δεινά της ζωής, αλλά ήταν αφοσιωμένος στη διδαχή. 

Μου δίδαξε λοιπόν πολλά (ήταν φιλόλογος βλέπετε-δηλαδή μιλούσε πολύ). Όχι όμως αρχαία και κείμενα και έκθεση. Μου έμαθε να εκτιμώ τη ζωή. Μου έμαθε να είμαι επαναστάτρια, να ζυγίζω καταστάσεις και να μιλάω ελεύθερα λέγοντας φανερά τη γνώμη μου. Μου έμαθε να γελάω και να είμαι ρεαλίστρια και μου έμαθε να ονειροπολώ και να χάνομαι μέσα στις λέξεις κειμένων και ποιημάτων.

 

Αυτά λοιπόν είναι για σας. 

Από τις πρώτες μου σκέψεις όταν άκουσα ότι πεθάνατε είπα δε μπορεί. Δε μπορεί να έφυγε τόσο νωρίς. 

Αλλά τι είναι το νωρίς. Μια σχετική έννοια του χρόνου. Αυτά γίνανε χθες. 

Σήμερα σκεφτόμουν άλλα. Για να συνεχίσεις έχεις δύο επιλογές."Ή παρατάς τα πάντα και περνάς στην παρακμή ή συνεχίζεις στο φως και πορεύεσαι αιωνίως. Τι από τα δύο; 

Θάνατος λοιπόν. 

Έβγαλα όλα τα κείμενα που μας δώσατε πέρσι να διαβάσουμε και να αναλύσουμε στην τάξη. Το μοιρολόγι της φώκιας, Πρέβεζα, Επί Ασπαλάθων... 

Είνα τα πιο αγαπημένα μου κείμενα για τον εξής λόγο: είναι πράγματα που εσείς πρώτα αγαπήσατε και μετά μου διδάξατε εμένα. Να το το επαναστατικό και τρελό πνεύμα. Που με την πρώτη ευκαιρία που βρίσκατε βρίζατε τα κόμματα και την κατάσταση των ανθρώπων της σκατένιας κοινωνίας (συγχωρήστε την γλώσσα μου).  

Μη λέω όμως ότι μου κατέβει στο κεφάλι δε χρειάζεται σουρεαλισμός αυτή τη στιγμή. Θυμάμαι που κάναμε μια συζήτηση περί θανάτου μέσα στην τάξη. Ένα θάνατο ο οποίος είναι εξίσου δυνατός και εύκολος όπως και η ζωή. και αυτά τα δύο είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Και αυτή ήταν η εισαγωγή στο μοιρολόι της φώκιας. 

"Η επί της γής ευτυχία είναι στιγμούλα 

και η στιγμούλα αυτή ένα σκαλοπάτι 

για να περάσεις από το άλλο μέρος, 

το μέρος του θανάτου."

Ο.Ελύτης

Καλή συνέχεια στο άλλο μέρος λοιπόν. Εις το επανιδείν. 

Οι πολύτιμοι λίθοι που στολίζουν το κορμί μου

"Υπάρχουν τρόποι ντυσίματος και καλλωπισμού που αναδείχνουν τις αρετές του σώματος, και άλλοι που τις διασύρουν. Οι πρώτοι εκφράζουν τη φυσικότητα και την ειλικρίνεια, τη ζωντάνια και την αισιοδοξία της σωματικής ακμής, οι δεύτεροι προσβάλλουν την ρώμη και την ομορφιά με το ψεύδος της νοθείας, σαν μια απατηλή προσθήκη μαγαζιού φτήνειας." Παπανούτσος- Πρακτική Φιλοσοφία

Με αφορμή αυτό το απόσπασμα που διάβασα πριν λίγο για δεύτερη φορά στη ζωή μου θέλω να εκφράσω τη δικιά μου γνώμη πάνω στο θέμα της ενδυμασίας και πώς σχετίζεται με το περιβάλλον, τον ίδιο τον άνθρωπο αλλά και τα βιώματα-γνωρίσματα του ίδιου και τις ιδέες που αφουγκράζεται και υποστηρίζει ως ον. 

Το σώμα συνδέεται με τον νου. Άρα, οι σκέψεις και τα πιστεύω περνούν στο σώμα ως ερεθίσματα και σε συνάρτηση με το περιβάλλον και τις ιδέες του περιβόλου και την ενέργεια που είναι διασκορπισμένη στο σύμπαν ακόμη, όλα αυτά συντελούν στο "με τι θα ντυθεί ένα κορμί". 

Εγώ προσωπικά θέλω και θα ζήσω σε μια περιοχή με τροπικό κλίμα για να έχω πλήρη επαφή με τη φύση, γιατί η πολυκοσμία και η αταξία της πόλης με κουράζει. Θέλω το σώμα μου να είναι ελεύθερο χωρίς περιορισμούς και άτακτες σκέψεις. Να είμαι σε ένα περιβάλλον που η γύμνια θεωρείται φυσική γιατί απλά, αυτό είναι. Το να αποδέχεσαι το σώμα σου παίρνει πολύ κουράγιο, θάρρος και προσωπική ανάταση του χαρακτήρα. 

Άρα δε θα είμαι ντυμένη ούτε με κουστούμι ούτε με δερμάτινα ούτε με σχεδόν τίποτα. 

Η κουλτούρα του κεφαλιού μου αυτό θέλει αυτό ξέρει και αυτό θα κάνει. Άρα θα αναδεικνύω ταυτόχρονα και το πανέμορφο σώμα μου μέσω του ντυσίματός μου. 

Δεν υπάρχει λοιπόν λόγος αποδοκιμασίας του διαφορετικού επειδή ο τρόπος σκέψης δύο πολιτισμών, δύο ανθρώπων συγκρούεται και διαφέρει κατά πολύ. 

Αλλά να ξέρεις εσύ μικρό ον που τώρα γεύεσαι τη ζωή για πρώτη φορά. Δεν χρειάζεται να κολαστεί η ψυχή σου για να βρεις τον δρόμο ντυσίματος και έκφρασης, ούτε να αναδείξεις τις γνώσεις και εμπειρίες σου στα τωρινά δημοφιλή ΜΜΕ. Χρειάζεται να γνωρίσεις, να διαβάσεις και να αφουγκραστείς τον παγκόσμιο περίβολο σου και να διαλέξεις τρόπο ζωής.

Αυτό είναι το ντύσιμο. Τρόπος ζωής, κουλτούρας, έκφραση και έξαρση.

Αλληλένδετες σχέσεις

Την θεωρία της σχετικότητας αν την έχεις ακουστά, μπράβο σου. Γνώση.
Αν όμως συσχετίζεις τα πάντα μεταξύ τους και δεν σταματάς σε μία τελεία, τότε συγχαρητήρια.
[...]
Βγαίνοντας από το κτίριο τα μάτια μου συνάντησαν ήλιο και ένιωσα αίσθημα ευφορίας παρόλο που εκείνη την ώρα ήμουν συνοφρυωμένη. Η τύπισσα είπε ότι θα μας έφερνε κείμενο σχετικά με τον έρωτα και την φιλία. Αντιθέτως έλαβα δοκίμιο με θέμα την αλλοτρίωση. Κείμενο πανέμορφο περιεχομένου αλλά...

Θα προσπαθήσω τώρα να συνδέσω την αλλοτρίωση με τον έρωτα. Θα σκέφτεσαι μάλλον ενδιαφέρον θα βγει το αποτέλεσμα αυτής της σχέσης αλλά...

Κύπρος 2000κατι- (φύση, χαρά, μουσική) 

Τι είναι ο έρωτας. Είναι δυο κομμάτια του παζλ ενωμένα.
Τι είναι η αλλοτρίωση; Η κάποια αποξένωση του ανθρώπου από τον άνθρωπο.

Ο έρωτας του ανθρώπου για τον καπιταλισμό μάλλον επέφερε δυσάρεστα αποτελέσματα. Να η απόδειξη ότι υπάρχει έρωτας στην αλλοτρίωση. Ή μήπως ήταν ένα απλό σχήμα λόγου;

Σκέψου.  

Μια χούφτα επανάσταση

Κάθε μέρα ο πληθυσμός της γης αυξάνεται. Και μάλιστα ο ρυθμός αύξησης του ανθρώπινου πληθυσμού είναι μια γεωμετρική πρόοδος. Κάθε μέρα γεννιούνται κάθε είδους χαρακτήρων και ανθρώπων και ψυχών. Μαζί με αυτούς γεννιούνται και πόσοι επαναστάτες. Κάθε μέρα αν γεννιούνται πχ 300.000 ψυχές, ένας στους τρεις ή τέσσερις είναι επαναστάτης. 

Όσοι λοιπόν έχουν όρεξη και στόχο την επανάσταση μπορούν να είναι αισιόδοξοι όσο ποτέ. 

Με τον αυξανόμενο πληθυσμό θα γεννιούνται όλο και περισσότεροι διψασμένοι, όλο και περισσότεροι ( α₁·λ^ν-1) ώστε επιτέλους να αλλάξει η καθημερινότητα. 

Η επανάσταση λοιπόν είναι σα την γέννηση. Αναμενόμενη, ενθουσιαστική, αναγέννηση ιδεών και πρόοδος. 

Έρχεται. Θα έρθει. Να με θυμάστε. 

Τρεις σταγόνες δάκρυ και μια συγχορδία ακόμη

Πόθος, νεκρωμένο και δοσμένο στο αλκοόλ κορμί. Ένα τραγούδι που λέγεται στην υγειά μας αγάπη μου (αγγλικα). Μαζεμένη μπλούζα προς τα πάνω και ο απέναντι σου να σε βλέπει. 

Δράμα είναι η ζωή για μένα την ηθοποιό τις περισσότερες φορές. Δεν περνάει λεπτό που να μη σκεφτώ κάτι το μαγικό. Μαγικό ορισμός; Κάτι οργασμικό ή παράξενο. 

Ένα τσιγάρο τώρα. Αναπτήρας και ο καπνός αιωρείται για πρώτη φορά από χαμηλά προς ψηλά ψηλά ψηλά... 

Χαμηλό φως, σκούρα χρώματα και μια μυρωδιά πόνου και ονείρου. Πόθος. Πόθος για το τώρα και τα πάντα. Στήθος γεμάτο πόθο,φωτιά 

και ένταση από διάχυτες ορμόνες. 

Χαμηλώνουν όλα τώρα. Ηρεμία και γαλήνη στο δωμάτιο και ένα κρεβάτι, μια γυναίκα ένα άδειο στρώμα που γεμίζει από το μισόγυμνο κορμί της. 

Νοσταλγία.. 

Τρεις σταγόνες δάκρυ και μια συγχορδία ακόμη. 

Καρύδα (coco-nuts)

Πέρσι άρχιζε

Φέτος τελειώνει

Πρώτη φορά μιλήσαμε τέτοια εποχή; 

κάτι τέτοιο. 

Ηρεμία και σιγά σιγά. 

Ένα λάιβ, μουσική πολλή. Ψυχεδέλεια. 

3 φορές έξω μετά. Εδώ κοντά. 

3η φορά , 1 μπύρα, πάλι η μουσική.

Χέρια δυνατά γεμάτα ενέργεια και φλέβες.

Έγινε. 

όχι κάτι παράξενο όχι κάτι αδύνατο. 

Το καλύτερο φιλί της ζωής μου ήταν. 

6 του μηνός ήταν. 

Κρίμα που ήταν μόνο μια φορά. 

Η καλύτερη φορά άρχισε πέρσι

Τελείωσε πέρσι.

(πάρτε και μια καρύδα που έφαγα το 2016)

Σκέψεις σουρεαλ και μη

Ναι όμως ξες πώς είναι να ακούς μουσική χωρίς να κουνιέσαι σε μια συναυλία; Να είσαι εκείνη την ώρα συγκεντρωμένη ψυχή στη μουσική και να επικεντρώνεσαι στο συναίσθημα που επιφέρει η μουσική;
Ξες τι είναι να κλαις από συγκίνηση την ώρα που ακούς τη μουσική; Λάιβ; Ζωντανά; Αληθινά.
Αυτό που άκουγες και ονειρευόσουν και είχες κόλλημα επιτέλους το ακούς από τους δημιουργούς τους ίδιους.

Και τώρα δες, νομίζω πως είδα τον τάδε (ονόματα δεν αναφέρονται) σε ένα αμάξι διπλανό του λεωφορείου. Μια μορφή του έδωσε κάτι να φάει ενώ οδηγάει. Δε μπορώ να σταματήσω να κοιτάζω γιατί πλησιάζει το λάιβ που θα πάμε μαζί.
Μπορεί να είναι αυτός μπορεί και όχι.

Η μυωπία έχει βοηθήσει πολύ να αναπτυχθούν άλλες ιδιότητες και ικανότητες του εγκεφάλου όπως η φαντασία. Κρυφά τσεπάκια και τρυπάκια του μαγικού αυτού λαβυρίνθου.

 Ο φόβος προστατεύει. 

Ήλιο(στάση)

Οι μουντές μέρες σαν την σημερινή είναι πολύ πιο μουντές όταν σκέφτεσαι ότι πρέπει να διαβάσεις αναγκαστικά για κάτι.

Τι είναι το πανεπιστήμιο; 

Πανεπιστήμιο είναι ένα μέρος. Κτίριο. Το οποίο μέσα του στεγάζει φοιτητές οι οποίοι μπήκαν με κάποιες εξετάσεις εκεί μέσα. Αξίως δηλαδή. Λέμε τώρα.

Πανεπιστήμιο είναι το μέρος που θέλει ο άνθρωπος να χωθεί για να μάθει κάτι ώστε να το κάνει επάγγελμα και να ζήσει. 

Πολλές φορές αυτό γίνεται αναγκαστικά και όταν κάτι γίνεται βεβιασμένα αποτυγχάνει. 

Σκέφτομαι λοιπόν εγώ τώρα που έχω πολύ διάβασμα μπροστά μου για να γίνω οδοντίατρος, γιατί διαβάζω; 

Γιατί διαβάζω τόσες και τόσες σελίδες βιβλίων; Κάποτε θεωρούσα οτι είχα έναν αξιόλογο στόχο με τον οποίο μπορώ να συμβάλλω στην κοινωνία, αλλά οι εξετάσεις με κάνουν να το ξεχνώ αυτό.

Γενικό συμπέρασμα. Πρέπει κάποιος να θέλει κάτι για να το κάνει. Μπορεί να έχει ενα θέλω μπορεί να έχει και άπειρα. Το θέμα ειναι να κατηγοριοποιηθούν για να ξέρει ο άνθρωπος ότι έχει ενα στόχο και μια ώθηση πάλης. 

Έτσι λοιπόν έρχομαι στο δεύτερο σκέλος του συμπεράσματος. Αν δεν αγαπάς αυτό που κάνεις, η αν δε μάθεις να το αγαπάς με το πέρασμα του χρόνου δεν θα σε αγαπήσει ούτε αυτό. Δηλαδή δεν θα σου ανταποδώσει τον κόπο. 

Να αγαπάς αυτο που θές και τα μέσα με τα οποία θα το φτάσεις. 

Η γνώση και η  μόρφωση (ψυχική) είναι το αποτέλεσμα και το μέσο είναι το βιβλίο, ένα ντοκιμαντέρ ή βίντεο, ακόμη και η ίδια η ζωή. Κυρίως η ζωή. 

φωτογραφία: pain of salvation- In the passing light of the day ( album) 

Νότα διάθεση αγάπη.

Και κάθομαι εδώ πέρα με τα μακριά μαλλιά μου και ακούω παράξενα κομμάτια όπερας, ίντι μουσικής και μέταλ.
Σκέφτομαι.
Το συναίσθημα βγαίνει όταν είσαι θυμωμένος με κάποιον, κάποια, κάτι.
Εγώ είμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου. Τις στιγμές που δεν άνοιξα το στόμα μου για να εκφραστώ. Τις στιγμές που οι άνθρωποι με χρησιμοποίησαν.
Ναι! με χρησιμοποίησαν ψυχικά σωματικά αλλά το χειρότερο είναι ότι καθώς γίνονταν αυτά κομμάτια του είμαι μου διασπαρτίζονταν παντού και τα έπαιρνε ο κάθε άκυρος να τα φάει για ενέργεια.

Τώρα άλλαξε το κομμάτι. I promise' λέγεται.
Θυμάμαι όταν ημουν πιο μικρή θα έλεγα οτι κάτι θα το κάνω και το κατάφερνα με τον ένα η τον άλλο τρόπο. Θέλω κατι.
Θα γίνει, πείσμα έχω. Περισσότερο από εσένα μικρέ εκνευριστικέ και αδιάντροπε.
Ένα πράγμα δε κατάφερα. Να βρω αγάπη σε έναν άνθρωπο. Δε ξέρω για τι πράγμα μιλάνε λοιπόν όταν λένε για αγάπη.
Για αυτο ίσως είμαι τόσο θυμωμένη. Ταξιδια τα εχω ερωτευτεί. Πόλεις, περιοχές επίσης. Την γνώση την έχω αγαπήσει, τη μουσική και την ζωγραφική επίσης. Αλλά άνθρωπο δεν έχω αγαπήσει ποτέ.
Ποτέ.

Καληνύχτα απαραξένευτε κόσμε. 

Έναντι

Μα γιατί δε ξέρει κανείς τι σημαίνει "έναντι";

Στο διαγώνισμα της βιολογίας σήμερα λοιπόν στο φροντιστήριο έγραφε "Η θέση αναγνώρισης της ενδονουκλεάσης αυτής βρίσκεται μέσα στο γονίδιο ανθεκτικότητας έναντι της αμπικιλλίνης."

Αρχικά αναρρωτιέμαι τι σημαίνει έναντι αυτω επι αυτο. Δεν ξέρω την επ'αυτώ σημασία της λέξεως όμως. 

Ρωτάω μια τύπισσα που έγραφε μαθηματικά τι στο καλό σημαίνει. Δεν ξέρει.

Βγαίνω έξω για να ρωτήσω τον νεαρό ένα χρόνο μεγαλύτερο επιτηρητή μας. Με κοιτάει, βλέπει το χαρτί. το πιάνει και το διαβάζει. Με κοιτάει ένα δευτερόλεπτο και μου λέει δε ξέρω. Του λέω να ρωτήσω την καθηγήτρια; 

Ψάχνει το τηλέφωνο για τον αριθμό της, δεν τον βρίσκει. Δε πειράζει. 

Τρία άτομα που ξέρουν να λύσουν προβλήματα μαθηματικών και φυσικής και ξέρουν από έξω την ανατομία του σώματος δεν ξέρουν τι σημαίνει  έναντι.

Η νίκη της γλωσσολογίας εν τέλει. 

Αισχρό και απαράδεκτα ειρωνικό. 

A drunken nighty mighty experience.

Drunk nights.
We all seem to have those..
we all seem to spend time drinking alone, or with friends. I mean we all drink, either it is for entertainment or for other reasons. This time was different though. Life teaching lessons. Telling you to stop, take a break and process some things. Being an alcoholic is a serious matter. Being addicted to some kind of drug-cause alcohol is no more than that-puts you out of your everyday game. Makes you weak, unrecognisable and messed up. For me alcohol was funny, it was funny for sometime cause i would use it for entertaining purposes in small doses here and there. Sometimes when i needed to relax, when I wanted to get off reality for a period of time. It was a saviour taken really lightly and slow. But it doesnt pass a moment I regret going out with some people, to a Bar at night. A very cheesy pretty dark place next to the sea. Next to the city lights...

And I was there next to a doctor, an alcoholic and a guy i used to trust, ordering a drink, a blue lagoon.. Blue is one of my favourite colors. But the alcoholic suggested to do shots. And I wish I had stayed home that night. Shot after shot, fireball after tekila and lime my mind got blurrier and blurrier. Starting feeling dizzy at first, feeling happy and relaxed and then more shots. Till I started feeling nausea, everything spinning, the sky spinning. I closed my eyes and felt I was a little kid in the play yard playing in that circlly thing that spins.

And then I kinda knew... Ran as quickly as I could to the bathroom covering my mouth cause I could hold the peanuts I ate in. And then that awful pathetic look. You know the kind of look that you see in the movies, when the person is barfing all over the bathroom, being sicker than actually sick people. And Im on top of my class, I know what happened to my insides. I was poisoned by the damned alcohol, by my free will and freedom. I was poisoned by my stupidity.

I threw 3 times before the doctor i meantioned came in and asked me if I was alright. Sincerely at that moment I needed that person to be there and say those words so bloody much. And then threw up once again, then wiping and cleaning my face and mouth. I was sick sick sick.

Anyway, i guess that's the only way to be experienced in life. try and take everything to the edge. Edge. Edge. Edg.e e. e gde. hick.   

2018

Όλα αλλάζουν, εξελίσσονται.

 

Το βλέπω παρατηρώντας το ένα αληθινό και μοναδικό πειραματόζωο που διαθέτω. Εμένα. 

Αυτό είναι το νόημα της ζωής. Δεν έχει σημασία το ποιός εισαι ή από που προέρχεσαι. 

Το θέμα ειναι ποιος θες και ποιος θα γινεις στη ζωή όταν επιτέλους μπορέσεις και κατανοήσεις το νοημα τής μετάλλαξης. Της αλλαγής.

Θα γίνεις γιατρός; Εθελοντής; Σαδιστής σα τον φίλο μου τον Στάθη; Κι αυτος δε θα παραμείνει έτσι όμως. Δε μπορώ να σκεφτώ ένα κόσμο που για μία ζωη θα κανω το ίδιο επαγγελμα καθε καθε μέρα. Χωρίς να γεύομαι το διαφορετικό κάθε βδομάδα ας πουμε. 

Η μουσική πρέπει να βρίσκει διέξοδο από το κλασσικό όμως να γυρνά σε αυτό κάποιες φορές. Η τέχνη της ζωγραφικής πρέπει να προχωρά και να τοποθετεί καινούριους θεσμούς στο αύριο του σήμερα, δίχως όμως να ξεχνά τις ρίζες της. 

Ποια είμαι; Τι θα απογίνω; 

Θα βρω ένα καινούριο κομμάτι αριστουργηματικής μουσικής σύνθεσης να ακούσω αύριο ή οχι; 

Τα ερωτήματα αυτα τρέχουν με εναλλαγές στο κεφάλι μου και δεν μπορώ να αισθανθώ τίποτα όταν με πιάνει η μανία του χάους τετοιου ειδους ερωτήσεων. 

Τι συμπέρασμα να βγάλει κανείς μετά από τόσες ερωτήσεις; 

Απενεργοποίηση.